Wie bij laag water op de dijk bij Zierikzee naar de Oosterschelde gaat kijken, ontwaart in de verte een lamp. Metershoog hangt hij aan een boomstaak. Zo’n boomstaak waar de mosselvisser traditioneel van alles in hangen: fietsbanden, vlaggen, kerstbomen. Maar iok heb zelden een lamp op zee gezien. Onder de lamp staat een heuse tafel met daarop strengen mosselen. De tafel verdwijnt en verschijnt bij ieder tij weer. Hij staat op een mosselperceel dat gebruikt wordt door Maria Amenta uit Zierikzee. Ze heeft er haar eigen ‘volkstuin op zee’.

We lopen er samen heen. Op de achtergrond de witte kanten rand van de Zeelandbrug. Het slik smakt rond onze laarzen. ‘De lamp bakent mijn perceel af’, vertelt ze. ‘Hier, neem er een stuk of zes grote passen vanaf en je hebt de grens van mij ongeveer 100 vierkante meter grote mosselperceeltje’. Ondertussen raapt ze wat Japanse oesters op en legt ze aan de rand. ‘Deze oesters zijn momenteel een ware plaag. Ze groeien zo hard dat ze alles overwoekeren. Ik ben van plan het stukje Jappen-vrij te houden. Ze zijn gevaarlijk omdat ze zo scherp zijn en het lijkt me een mooie natuurlijke afscheiding van het perceeltje. Ze zijn trouwens ook prachtig en vromen intrigerende riffen’.

Ze raapt een half vergaan stuk touw op. ‘Komt dit van een mosselkotter die hier voer? Is het achteloos overboord gegooid omdat het gebroken was? Of komt het van verre landen en is het al eindeloos meegevoerd met de golven?
Het is hier een heel inspirerende plek voor een dichter. Alles wat leeft in de zee kreeg geen naam van Adam uit Genesis. De hof van Eden was binnendijks. Als Adam, de mens, nu hier zit, welke namen geeft hij dan?’

Juni 2006 Dieuwke Parlevliet

 

 

 

Van Voordelta en Oosterschelde op de drempel van de galgenplaat laat het nunnetje haar kous te vondeling op het grondeb neer haar hammen verschijnen de bollen van de ooster staan onder een steile hoek achter de aardappelbult zie je haar witte tonne als een vloedschaar vlije kijk je in het marollengat de roompot en de zilverput uit lome engelse tijen maar in de stroomnaad scheldt en schaart de vuilbaard bij dood tij het verbrande paard Dieuwke Parlevliet September 2007

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar aanleiding van deze picknickplek heeft Dieuwke ook een suggestie voor een

naar begin pagina